راهیان زور یا نور؟
یکی از کارهای خوبی که بعد از جنگ صورت گرفت بازسازی مناطق جنگی عملیاتی اول در جنوب کشور و بعد در غرب و شمالغرب کشور بود.
هر ساله تعداد کثیری از اقشار مختلف مردم راهی این مناطق میشوند.
راهیان زور یا نور؟؟؟
راستش را بخواهید به عنوان کسی که از نزدیک به این مناطق رفت و آمد میکنم اصلا اینطوری که بعضی ها میگویند نیست...
راهیان نور یک حرکتی است که ما را به یاد ارزش هایمان و قولی که به پدرانمان و گذشتگانمان دادیم می اندازد.
جدای از همه این مسائل نهاد ها و ستاد مختلفی مثل شهرداری تهران و سپاه و ستاد شهید صیاد و ستاد شهید باقری و ستاد شهید برونسی و... اردوی راهیان نور برگزار میکنند.انصافا هم برنامه هایشان خیلی خوب و منظم است.
اردوهای دانشجویی هم هست که قبل از حرکت به دلیل جوِّ منفی در جامعه شاکی هستند و... اما بعد از سفر خوشحالند که به این سفر رفتند.
اما شنیده ام بعضی معلمان در دبیرستان ها به دانش آموزانشان میگویند که اگر راهیان نور دانش آموزی را نروید نمره بهتان نمیدهیم.این خرافه ای بیشتر نیست.احتمالا هدفشان این است که به دانش آموزشان بفهمانند که این سفر بر خلاف حرف جامعه سفر پر از شادی و باهم بودن است.واقعا هم اینگونه است.
این سفر، به ما میفهماند که شهدا مثل مردم عادی غذا میخوردند و ورزش میکردند و بازی میکردند و قهر و آشتی داشتند و زندگی میکردند و ما با آن ها فاصله چندانی نداریم.
اما کسانی بدون برنامه فقط برای اینکه آمار اداره شان را بدهند و آخرش گزارشی با آمار و تعداد بالا اعلام کنند اردو برگزار میکنند. گاهاً هم آبروی به دست آمده را به پشیزی میفروشند...مثلا برای ارزان تر شدن خرج سفرشان راننده های معتاد را میگیرند و غذا های بی کیفیت و ادم های بی وجدانی را سر کار میگذارند.این کار دست مردم میدهد.
اما در این ستاد هایی که بالا نام بردم اینگونه نیست.حداقل در این برنامه هایی جامع دارند.منظم و سر برنامه کارهایشان را انجام میدهند.غذاهایشان کیفیت خوبی دارد. و با دین مردم بازی نمیکنند.
در مورد عنوان مورد بحث میتوانم مقاله ای کامل با تمام جزییاتش بنویسم.اینجا به طور خلاصه بیان کردم.
خدا حفظشان کند.
